كتير مننا بيقع فى مواقف او ظروف تخليه فى قمة الحزن تلاقى نفسك كدة وبدون مقدمات دموعك نازلة
ومش دمعة واحدة او اتنين بالعكس شلال من الدموع كأنك ما صدقت انك تبكى
ياترى ليه واية السبب ؟
لو جينا للحزن بقا
وقولتلك اية هو سبب حزنك هتقعد تعدلى فى حاجات كتيير قوى
بس ياترى الحاجات دى فعلا كلها بتحزن بجد ولا احنا اللى شايفين انها مؤلمة لينا؟
وليه ديما نظرة الحزن فى عنيك مش بتروح و كلامك كله حزن ويأس ؟
ليه شايف انا الدنيا بقت فى عيونك سودا وانها (معدتش تفرق) و ( زى ما تيجى ) ؟
ليه حزننا بقا عمره اطول من فرحنا وياترى احنا اللى عاملين كدة فى نفسنا ولا دة الطبيعى بتاع الزمن ؟
لية كل دقة فرح يسبقها او يليها دقات حزن ودموع والم ؟
وليه وليه وليه و................... ؟؟؟؟؟!
اسئلة كتير بتطرح نفسها وبتدور فى خيال كل واحد فينا واكيد كل يوم بنكررها على نفسنا عشان نلاقى اجابة
حبيت اشاركم فى افكاركم ورئيكم فى ( امتى تحزن و دموعك تنزل وتنهار بغزارة ؟ )
باسلوبى مش ملطوش :d